Wilde ik zo doorgaan?
Terug in Nederland kwam bij mijn therapeute een intensiever behandeltraject ter sprake. Dit traject bestaat uit een maand opname in Portugal, gevolgd door een maand drie dagen per week therapie in Amsterdam. Al tijdens mijn periode in Finland had mijn therapeute al meerdere keren laten vallen dat dit iets voor mij zou kunnen zijn. In mijn behandeling liep ik eigenlijk vast en in mijn herstel zat geen vordering. Het traject in Portugal is bedoeld om zo’n vicieuze cirkel te doorbreken, vandaar de suggestie van mijn therapeute om daaraan deel te nemen.
Ik hoefde eigenlijk niet eens over de mogelijkheid na te denken; deelname zou betekenen dat ik mijn studie tijdelijk stop zou moeten zetten en studievertraging kwam in mijn woordenboek absoluut niet voor. Dit zou het voor mij dan ook niet worden. Toch kwam na een tijdje het besef dat ik heel mijn leven zo’n worsteling met eten en mijn gewicht zou blijven houden als ik nu niets zou veranderen. Wilde ik dat echt? Wilde ik altijd maar weer die paniek voelen bij een etentje? Wilde ik zo vast blijven houden aan dat getal op de weegschaal? Meer en meer werd Portugal misschien toch wel een optie.
Naar Portugal
En daar ging ik dan uiteindelijk toch, samen met negen andere meiden met een eetstoornis naar Portugal. Na elkaar één keer eerder te hebben ontmoet stapten we in hetzelfde vliegtuig, niet precies wetend wat er zou komen maar een ding was zeker: het zou heftig, confronterend en emotioneel worden. Ieder met haar eigen worsteling met eten en haar eigen verhaal daarachter, maar allemaal met de hoop te herstellen van deze rotziekte. In Portugal belandden we in een warm bad, met een heel team aan therapeuten, verpleegkundigen, koks en vrijwilligers. De fijne omgeving met goede zorg van hele lieve mensen maakte de heftige en zware dagen met van ’s ochtends tot ’s avonds therapie allemaal net iets aangenamer.
Hoewel het absoluut een pittige tijd was waarin iedere dag wel tranen over mijn wangen vloeiden en ik continu moe was door het werken aan mezelf, vond ik het ook ontzettend fijn in Portugal. Ik had geen stress van mijn studie, voelde geen sociale druk om allerlei nieuwe contacten te moeten maken, hoefde niet te denken over wat ik moest eten. Deze ontspanning zorgde ervoor dat mijn eetstoornisgedachten minder aanwezig waren en ik zelfs moeiteloos kon genieten van de lekkere maaltijden die we iedere dag voorgeschoteld kregen. Tegelijkertijd maakte me dit ook in de war: hoe kon het opeens zo makkelijk gaan? Deed ik me soms beter voor dan het daadwerkelijk ging? Hield ik mezelf voor de gek? De tijd in Portugal was echt een achtbaan aan emoties, gedachtes en gevoelens.
Terug in Nederland, terug naar de realiteit
Toen ik na een maand terugkwam in Nederland zat ik vol positieve energie. Ik weet de eerste avond bij mijn ouders nog heel goed. Mijn moeder had gevulde koeken gehaald. Normaal gesproken zou ik misschien met moeite een halve koek opeten. Nu at ik gewoon een hele koek op en kon ik er nog van genieten ook, zonder te denken dat ik er vervolgens iets anders voor moest laten staan. Toch kwamen er al snel hobbels op de weg. De “normale” dagelijkse dingen die in Portugal allemaal even heel ver weg waren, letterlijk en figuurlijk, waren er hier in Nederland gewoon weer. Zo pakte ik mijn studie op een heel laag pitje weer op en voelde ik de druk om nieuwe sociale contacten te leggen steeds meer. Juist nu kwam het eropaan, nu moest ik de handvaten die in de therapieën aangereikt waren gaan inzetten. En dat ging met vallen en opstaan.
Na afsluiting van het hele traject ging ik weer verder bij mijn eigen therapeute. Al snel was ik hier eigenlijk klaar mee. Ik ervaarde niet dat ik stappen zette, integendeel zelfs. Alle dagelijkse dingen waren weer volop aan de gang, met de nodige stress en onzekerheid die daarbij kwamen kijken. Het was een flinke uitdaging om me staande te houden tegen mijn eetstoornis. De therapie hielp me hierin niet verder. Ik ging braaf iedere week, maar ging vaak naar huis met een onvoldaan gevoel. Uiteindelijk werd in overleg met mijn hoofdbehandelaar besloten dat ik een ander soort therapie nodig had, een therapie die ze me niet konden bieden. Na behoorlijk wat gedoe en tijd volgde er een verwijzing naar de GGZ, maar met de enorme wachttijden was het vooruitzicht dat dit nog maanden zou gaan duren.
Antidepressiva
Zo tussen wal en schip werd mijn stemming steeds slechter. Hoe moest het ooit goed met mij komen? Wat moest ik met mijn leven? Waar ik lange tijd zo ver mogelijk van antidepressiva weg wilde blijven, begon ik het nu langzaam te zien als laatste redmiddel. Ik had het slikken van antidepressiva altijd bestempeld als “makkelijke” oplossing, als niet hard genoeg je best doen, als falen, als iets zwaks. Bovendien was ik doodsbang voor alle mogelijke bijwerkingen en wilde ik absoluut niet afhankelijk zijn van een pilletje. Maar als je alles somber inziet en nergens meer plezier aan beleeft, kan het ook niet heel veel slechter was wat ik dacht. Met flinke tegenzin ging ik samen met mijn moeder naar de huisarts, om terug te keren met een doosje antidepressiva. Ik heb het doosje thuis door de kamer gesmeten en ben tierend het huis uit gegaan. Ik moest even de wind door mijn hoofd laten waaien. Wat voelde ik me een mislukkeling; na al die therapieën nog steeds een eetstoornis, een blok aan het been van mijn ouders (voor mijn gevoel dan), niet wetend wat ik met mezelf en mijn leven aan moet en geen uitweg meer zien. En dan óók nog aan de antidepressiva.
Ik voel me eindelijk weer mezelf
Achteraf ben ik meer dan blij dat ik toen de keuze heb gemaakt om de antidepressiva maar wel te gaan proberen. Ik heb nauwelijks last gehad van bijwerkingen, maar ik merkte wel duidelijk effect op mijn stemming. Ik begon alles weer positiever in te zien, had weer plezier in dingen, was weer de vrolijke ik. Na al die jaren voelde ik meer dan ooit mezelf en wat had ik daar naar verlangd. Weer rust en ruimte in mijn hoofd, niet meer overleven maar leven.
Nu ik beter in mijn vel zat voelde ik ook weer de kracht en motivatie om stappen te zetten in mijn eetstoornis herstel. Vandaar dat ik begin 2019 weer contact op zocht met Marjolein. Mijn gevoel bij haar was altijd goed geweest en de eetbegeleiding die ik bij haar kreeg was heel fijn; met begrip en meedenkend, maar ook duidelijk en soms streng voor mijn eetstoornis.
Liefs Pascalle