Het begin van een nieuw hoofdstuk
En zo startte ik in 2014 met een gezond gewicht aan mijn studie in Wageningen. Met een nieuwe omgeving, een nieuw huisje en nieuwe mensen echt een nieuw hoofdstuk. Ik had heel veel zin in nieuwe belevenissen, nieuwe dingen leren, mensen ontmoeten en vrienden maken. Maar tegelijkertijd was het ook allemaal super spannend. Studeren ging me goed af en ik haalde mooie cijfers. Ik ontmoette aardige mensen en had een fijn groepje leuke meiden om me heen. Toch voelde ik me in het sociale contact vaak erg onzeker. De angst om afgewezen en gekwetst te worden, zoals ik eerder had ervaren, was er nog steeds. De drang om ergens controle over te hebben groeide hierdoor langzaam. Dit uitte zich onder andere in heel hard studeren, me volledig focussen op hoge cijfers halen. Dat was iets waar ik altijd goed in was geweest, iets wat ik kon, iets waar ik een stukje identiteit en zelfvertrouwen uit haalde. Maar daarnaast was er ook het eten. Ik had dan wel een gezond gewicht, maar bij stress, (te) veel denken en niet goed in mijn vel zitten was het eten nog steeds een gevoelig iets. Meer nadenken over mijn gewicht en calorieën tellen waren dan oude patronen waar ik dan makkelijk in terugviel. Met daarbij de vrijheid van op jezelf wonen werd het “eetstoornisstemmetje” langzaam weer meer aanwezig.
Opnieuw in therapie
Nog steeds had ik de fijne hulp van Marjolein, maar om de diepere oorzaak van mijn eetstoornis aan te pakken was er toch andere hulp nodig. Bij mij ging dat diepere in het kort om onzekerheid, angst om afgewezen te worden, perfectionisme en controle. Een eetlijst alleen zou dat niet op gaan lossen. Samen met mijn ouders besloot ik me daarom aan te melden voor een andere therapie, bij een speciale GGZ-instelling waar therapeuten werken die zelf ook een eetstoornis hebben gehad.
Het intakegesprek dat ik al vrij snel had was heel erg fijn. Ik had echt het gevoel dat ik begrepen werd en de ervaringsdeskundigheid van de therapeute die ik sprak ervaarde ik als een hele waardevolle en nuttige toevoeging. Na een wachttijd van een paar maanden kon ik dan eindelijk, vol goede hoop, beginnen met de therapie. Iedere week had ik ruim een uur een gesprek met mijn eigen, ervaringsdeskundige therapeute en al snel kwam daarbij ook eens in de maand systeemtherapie samen met mijn ouders. Van Marjolein nam ik afscheid, om bij de andere diëtiste de eetbegeleiding te starten.
Waar ik vol vertrouwen de therapie begon, voelde ik al snel dat ik in de gesprekken met mijn therapeute niet verder kwam. Ik, en met name mijn eetstoornis, zijn slim zat en weten precies te zeggen wat een therapeut wil horen. Ik heb iemand nodig die daar doorheen prikt, die doorvraagt en mijn gevoelige, vaak ook zeer pijnlijke plekken weet te raken. Waar ik het bij mijn eigen therapeute allemaal een beetje oppervlakkig bleef en ik niet echt het gevoel had dichterbij herstel te komen, kwamen we bij de systeemtherapie samen met mijn ouders wel echt verder. Die gesprekken gingen er vaak emotioneel aan toe, waren confronterend en zette me echt aan het denken. Vandaar dat ik, ook al vond ik dit ontzettend moeilijk, besloot om mijn gevoel te delen met mijn therapeute en aan te geven dat ik graag een andere therapeute zou willen. Hierna volgde een aantal, op z’n zachtst gezegd, minder aangename gesprekken en was er vooral heel veel miscommunicatie tussen verschillende partijen binnen de organisatie. Uiteindelijk werd mijn wens toch gehoord en begon ik bij een nieuwe therapeute.
Op uitwisseling naar Finland
Naast alle therapieën ging ik gewoon door met mijn studie. In het derde jaar kregen alle studenten van mijn universiteit de kans om voor een aantal maanden vakken te volgen aan een andere universiteit binnen of buiten Nederland. Waar ik nooit echt de ambitie heb gehad om een tijdje in het buitenland te studeren, klonk het nu toch wel als een heel gaaf avontuur. Dus ik besloot me te gaan verdiepen in de mogelijkheden en te kijken waar ik interessante vakken zou kunnen volgen en tegelijkertijd leuke dingen zou kunnen doen. En zo werd Finland mijn eerste keuze. Een land waar ik anders nooit naar toe zou gaan, maar waar het onderwijs heel goed staat aangeschreven en met uitstapjes naar Lapland, Rusland en andere omringende landen me ook zeker aansprak.
Mijn ouders zagen mijn enthousiasme voor dit avontuur, maar hadden ook zo hun bedenkingen. Met het eten ging het nog steeds niet heel goed en in mijn gewicht zat eerder een dalende dan stijgende lijn. Er werd in therapie een gewichtseis besproken die ik moest halen om naar Finland te mogen. Puntje bij paaltje was mijn gewicht vlak voor vertrek toch lager, maar ik ging toch. Vol angst voor wat er komen ging, in mijn eentje in een vreemd land waar ik niemand kende, maar ook vol energie om nieuwe dingen te beleven.
Een zware maar onvergetelijke tijd
Kortgezegd was mijn tijd in Finland een tijd die ik absoluut niet had willen missen, maar waar ik ook ontzettend ben geconfronteerd met mezelf. Met weinig contacturen op de universiteit was ik veel op mezelf aangewezen en had ik veel tijd om na te denken. Online had ik nog steeds gesprekken met mijn therapeute en diëtiste. Zij zagen hoe ik langzaam aan het afglijden was en de eetstoornis meer de overhand kreeg. De optie om weer met drinkvoeding te beginnen werd besproken, maar nooit echt doorgezet.
Gelukkig ontmoette ik in Finland ook drie hele lieve meiden met wie ik allerlei leuke dingen deed. Samen de natuur in, het land ontdekken en gave uitstapjes maken waren echt de hoogtepunten waar ik van opleefde.
Halverwege mijn tijd in Finland kwamen mijn ouders en zusje een weekje op bezoek om te kijken hoe mijn leven er daar uit zag. Dit bezoek was erg dubbel. We hebben het met z’n viertjes heel erg leuk gehad en hebben genoten van de Finse steden en natuur, maar tegelijkertijd waren er ook momenten waarop de spanning om te snijden was. Mijn ouders hadden van mij, en met name ook van mijn therapeute, gehoord dat het niet al te best met mij ging. Zo bij elkaar zagen ze mijn gevecht met het eten van dichtbij. De twijfel om mij mee terug te nemen naar Nederland werd dan ook uitgesproken. Uiteindelijk vertrokken mijn ouders en zusje na een week weer terug naar Nederland, zonder mij. Het tripje waar ik al vanaf het begin van mijn Finland avontuur naar uitkeek, namelijk een aantal dagen naar Lapland, wilde ik per se meemaken. Daarom wilde ik kostte wat het kost blijven, wat betekende dat ik mezelf moest beetpakken en moest knokken om er ook daadwerkelijk tot en met dat tripje begin december te kunnen blijven.
Wanhoop, schuldgevoel én avontuur
In de weken die volgden heb ik regelmatig huilend bij mijn ouders aan de telefoon gehangen. Ik had momenten van wanhoop, momenten waarop ik het allemaal niet meer zag zitten en vooral niet wist wat ik met mezelf aan moest. De dagen werden steeds korter en buiten werd het steeds kouder. Dit in combinatie met het gevecht dat ik in mijn hoofd voerde was zwaar. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn ouders die thuis machteloos mijn worsteling aanhoorden. De leuke dingen die ik deed samen met de fijne meiden om me heen en het vooruitzicht op Lapland hebben me er echt doorheen geholpen.
Terugdenkend aan die tijd voel ik me soms schuldig naar mijn ouders toe vanwege de angst waarmee zij door mij thuis zaten. En ook is er wel een bepaald soort schuldgevoel naar mezelf, omdat die periode soms echt best zwaar was en ik mezelf misschien wel (onnodig) lang heb gekweld. Maar tegelijkertijd besef ik me ook dat Lapland het me allemaal waard is geweest. Als ik eerder terug was gegaan, had ik altijd het gevoel gehouden dat ik iets gemist zou hebben. De husky- en rendiertocht, zwemmen in de Noordelijke IJszee, in bikini in de sneeuw rollen, het Noorderlicht, rendiervlees eten, overal waar je kijkt sneeuw zien; wat een avontuur! Ik had dat echt nooit willen missen.
Liefs Pascalle