Inmiddels staat de weegschaal op 58,9 kilo. Wat betekent dat er 54,3 kilo vanaf is. Ruim 54 kilo. Een bizar groot verschil, bijna ongeloofwaardig. Ik ben nu dan ook op het punt dat ik niet eens meer durf te vertellen hoeveel ik ben afgevallen. Is het schaamte? Ik heb geen idee….
Ik weet wel hoe ik dit gedaan heb. Ik weet dat het echt puur en alleen gekomen is door mijn leefstijl te veranderen. En ik ben me er echt wel van bewust dat dit iets is, wat niet iedereen lukt. Overigens is dat ook een van de redenen dat ik ben begonnen met bloggen. Ik wil andere laten zien dat het echt mogelijk is. Als je er maar voor gaat….
Je zou denken dat ik allemaal positieve reacties zou krijgen. Toch heb ik ook te maken met vervelende reacties. Mensen die het niet geloven. Zoveel afvallen op een gezonde manier is volgens verschillende mensen onmogelijk.
Dat er mensen zijn die het niet geloven, is heel jammer. Maar toch kan ik me daar inmiddels wel bij neerleggen. Waar ik me niet bij neer kan leggen zijn de, in mijn ogen, kwetsende opmerkingen.
Hoe vaak ik de vraag gekregen heb wanneer ik geopereerd ben, weet ik inmiddels niet meer. Maar iedere keer dat ik die vraag krijg, draait mijn maag een stukje om. Waarom wordt er meteen maar vanuit gegaan dat je alleen door middel van een operatie zoveel kan afvallen?
Ook een veel gehoorde opmerking: afvallen is niet moeilijk. Maar nu nog het eraf zien te houden, succes….. En bedankt voor het vertrouwen in mij….
Nog zo’n voorbeeld: eet je dan helemaal geen koolhydraten meer? Dat is niet gezond hoor, dat hou je nooit vol. Dat wordt dan al gezegd nog voordat ik kan antwoorden dat ik gewoon nog steeds koolhydraten eet. Sterker nog, ik ben gek op lekkere broodjes, pasta etc.
Iedereen trekt al snel conclusies. Ik zal wel zijn gaan “crashen”. Of ik maak gebruik van maaltijdvervangers, pillen, poeders of shakes. Niets van dit alles is waar. Ik eet alles nog. Ik ontzeg me niks, maar ben me veel bewuster van wat ik eet. Voor het corona virus ons land bereikte ging ik nog minstens 1 keer per maand uit eten. Ik geniet echt nog wel van een stukje taart, of eet een keer patatjes. Ik ben ook van mening dat je dat vooral moet blijven doen. Ik ben immers niet op dieet. Ik heb een andere leefstijl.
Het lijkt wel of ik me constant moet verantwoorden. Ik merk ook dat ik steeds vaker uit mezelf reageer door meteen te regeren met “ik heb het zelf gedaan hoor, zonder operatie, en ik eet alles nog”.
Op verjaardagen wordt er al snel gezegd “oh jij hoeft zeker geen taart, jij bent op dieet” maar mag ik niet zelf bepalen of ik een stuk taart wil eten?
Naast negatieve reacties merk ik ook veel jaloezie. Ik heb makkelijk praten, ik kan het makkelijk. Ik ben vast geen emo eter….. Nou, als er iemand een emo eter is, dan ben ik dat wel. En dat er nu 54 kilo vanaf is, wil echt niet zeggen dat ik het altijd makkelijk heb! Ook ik heb mijn “vreet” buien. Ook ik kan me soms nog misselijk eten. Alleen is het verschil nu dat ik me daarna zo rot voel. Dat ik meteen weer terug ga in mijn nieuwe ritme. Ik weet nu dat het “gevreet” het niet waard is. Want na zo’n bui voel ik me zoveel slechter.
Doordat ik me zo bewust ben van wat ik eet, kan ik wel veel meer genieten wanneer ik echt wat lekkers eet. Zoals afgelopen pasen. We hadden een heerlijke aardbeien vlaai. Met slagroom! En ook ik heb het niet bij 1 stuk gehouden. Er was nog een puntje over, die moest toch op…. En ik heb er van genoten! Maar nu de feestdagen er weer op zitten, ben ik meteen weer terug in het ritme gegaan. En zo blijft de schade beperkt, en kan ik er weer even tegen aan!
Wat ik wil zeggen met deze blog? Laten we niet te snel conclusies trekken. Wees je bewust dat een, in jou ogen onschuldige opmerking, bij een ander pijn kan doen. Laten we er juist zijn voor elkaar, zeker in deze tijd….
En ik blijf het herhalen, als ik dit kan, kunnen jullie het ook!