Ik ben Ellemiek, 38 jaar en woon in Honselersdijk samen met mijn 3 kinderen Deborah (17), Alex (14)  en Roos (12). Sinds 6 jaar heb ik een lat relatie met mijn vriendin (inmiddels verloofde) Debby.
Ik werk gemiddeld zo’n 31 uur per week als verkoopmedewerker in een slagerij.

Al zolang als ik me kan herinneren was ik te zwaar. Als ik nu terug kijk naar basisschoolfoto’s dan zie ik dat het daar eigenlijk al begonnen was. In mijn pubertijd werd het alleen maar erger. En vanaf het moment dat ik het huis uit ben gegaan vlogen de kilo’s er nog sneller aan. Werkelijk alle diëten zijn bij mij gepasseerd. Met en zonder poeders, pillen en shakes. Soepkuren, maaltijdvervangers, ik heb echt alles geprobeerd.
Op een gegeven moment heb ik het opgegeven. De zin “liever te dik in de kist dan een feestje gemist” paste tenslotte perfect bij mij. Ik was gelukkig met mijn lijf (dacht ik….). Lekker uit eten, ieder weekend toastjes met Franse kaasjes, chips, nootjes etc. Niks was te gek, het was ieder weekend feest.

Tot mei 2018. Alles werd steeds zwaarder. Ik kon niet meer lang lopen, stilstaan en ook een trap oplopen ging niet meer vanzelf. Ik zat met mijn buik tegen het stuur aan in de auto. Fietsen ging eigenlijk ook niet goed meer. En ineens het besef dat ik als enige het gezag heb over mijn kinderen. Wat voor voorbeeld was ik eigenlijk voor hen? Een moeder die haast niks meer kon. Die het liefste op de bank hing, omdat ik gewoon nergens energie voor had. Ik dacht dat ik gelukkig was. Maar als ik nu terug kijk weet ik wel beter.
Er moest iets gebeuren, ik was bang dat ik anders mijn kinderen niet groot zag worden.

23 mei 2018. Ik ging voor het eerst sinds jaren op de weegschaal staan. Ik hoopte dat hij onder de 100 zou blijven, want……zo extreem erg was het toch ook weer niet? 113,2 dat was wat de weegschaal aangaf. 113,2 kilo, bij een lengte van 1,53 m. Het was nog veel erger dan ik dacht. Een BMI van 48,3….
Extreem veel overgewicht dus. Dat er iets moest gebeuren, dat was duidelijk. En wel voor altijd.
In diëten geloofde ik niet. Dat had ik al zo vaak gedaan. Mijn leefstijl aanpassen, dat was wat ik moest doen. En wel zo, dat ik het ook echt mijn leven lang kan volhouden.
Anders, en vooral bewuster eten. Kleine veranderingen, met een groots resultaat.

Februari 2020. Bijna 21 maanden later. Vanmorgen gaf de weegschaal 60,5 kilo aan. 52,7 kilo minder.
Was het moeilijk? Nee, maar dat wil ook zeker niet zeggen dat het altijd even makkelijk was.

Vanaf nu geef ik jullie een kijkje in mijn “proces”. Ik vertel over mijn successen, maar ook de dingen waar ik tegen aan loop of gelopen ben. Dingen die voor andere zo vanzelfsprekend lijken, maar niet zo zijn. De positieve dingen, maar ook de moeilijke momenten. Ik neem jullie mee op mijn weg naar een gezond leven. 

Ik hoop dat ik jullie kan inspireren door mijn blogs, dat ik jullie kan laten inzien dat alles mogelijk is. Dat je nog steeds kan genieten van lekker eten, uit eten gaan etc. Maar ook dat je het af en toe echt wel even moeilijk mag hebben. 
Als ik dit kan, kunnen jullie het ook! 

Groetjes Ellemiek